Je moet wel een kalf zijn om een blog te beginnen. Een kalf met een groot ego en een dikke kalfsnek, worstelend met een kleine uiercomplex. Een kalfje door de moeder verstoten omdat ze je geur gewoon niet lekker vindt. Die doet haar te veel denken aan jouw vader, Rembrand, de dekstier. Hij was het, die op een dag brutaal en ongevraagd bij haar binnendrong, haar pijn deed, haar verweesd achterliet en nooit meer naar haar omkeek. Niet tijdens haar maandenlange dracht, haar weeën, haar keizersnede, neen, en al zeker niet toen jij geboren werd.
Nu, echt slecht heb je het er niet vanaf gebracht, het zou verkeerd zijn dat te beweren. Je hebt een job, of toch minstens goeie vooruitzichten op een job. Een dak heb je boven je hoofd, en er bewegen zich enkele mensen rondom je die je zonder overdrijven vrienden zou kunnen noemen. Om eten hoef je je ook al niet druk te maken. Als er al geen in de kast ligt, dan ga je er wel om naar de winkel, zo gebeurd.
Niettemin, echt gelukkig zou je jezelf niet noemen. Je zit met een gat, een put, een gapende afgrond. Al vaak heb je er iets in gesmeten, achteloos of weldoordacht, maar echt kleiner is het gat nooit geworden. Voetbal was leuk voor even, paardrijden ook. Schilderen leek de leegte wel een tijdje te vullen, en zo ook het vrijwilligerswerk waar je ooit enthousiast in gevlogen bent. Voor eventjes..
Dus nu ben je maar een blog begonnen
TOCH?!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten