Wat nu?

Er is ongeveer een maand verstreken sinds ik deze blog begon. Er is veel gebeurd in die maand. Zo ben ik bijvoorbeeld gestopt met roken. Niet op de dag die ik gepland had, de 'morgen' laat ons zeggen, neen, het is een overmorgen, of nog preciezer een 'de dag na overmorgen' geworden.
Dat stoppen met roken heeft mijn longen verlicht.Gisteren enkele trekjes genomen, daar niet van, maar mijn maat was jarig. Dus het mocht.

Toegegeven, ik geniet van het stoppen. Nagenoeg geen onprettige neveneffecten ervaren. Enkel mijn maag die wat overhoop ligt door al dat compensatieboeffen, dat is zowat het enige. Regent het niet, dan schijnt de zon, als het al niet bewolkt is. Of niet soms?

In deze blog heb ik A.S. in de kont genomen, en god gevonden. Twaalf mensen hebben beslist mij te volgen. Ik weet niet hoe ik me daardoor moet voelen, maar niettemin, 'bedankt'.

Maar wat nu? Hoe gaat dit verder?

Na een korte periode van diep gepeins ben ik tot het besluit gekomen dat hier nog geen enkele journalistieke ambitie ten toon gespreid werd. Ere wie ere toekomt: het is dankzij u, meneer Marain, dat ik deze blog ooit begonnen ben. Doe ermee wat je wil, dat was de opdracht. Zo lang het maar journalistieke ambities heeft. Nu, ik stel niet graag mensen teleur, beste lezer, en al zeker geen mensen die mij quoteren op het eind van het jaar.

In wat volgt zal ik de wereld verkennen en erover schrijven. Dat is wat journalisten doen, vermoed ik.

Tot gauw

Waarom we bloggen (4): hoe het bloggen ons dichter tot god brengt

Het wezen van de blog situeert zich in het gemeenschappelijke karakter ervan. Iemand, het doet er niet toe wie, had onlangs gelijk toen ie dat idee poneerde. Het bloggen heeft echter ook nog een interessant nevenverschijnsel...

Ik richt me even tot U, lieve lezer.
Ja..


tot





U.



Sluit je ogen en adem, diep maar rustig, in en uit.

Open ze opnieuw, die ogen. Traag maar gestaag.
JE ADEMHALING BLIJFT RUSTIG!!!!!!!!
Volg me.


ja,
volg me


Je blog bevindt zich in een netwerk. Andere mensen lezen die, net zoals ze zijn of haar blog lezen. Misschien denken ze na over wat je schrijft. Het zou zelfs kunnen dat ze erover praten: tegen vrienden, tegen kennissen, tegen al wie nooit zelf je blog zullen lezen.
Soms gebeurt het dat mensen een link leggen naar je blog. En zelfs al doet niemand dat bewust, toch zijn er heel veel links naar je blog. Door de woorden die je gebruikt, door de moedersite waarop je blog gepubliceerd wordt, door de naam die je ze geeft. Jouw blog is de uitkomst van een potentiële zoekopdracht in eender welke zoekrobot. Ze staat in contact met al wat op het internet verschijnt.

Hetzelfde internet dat bestaat, maar ergens ook niet bestaat. Je kunt het aanraken, ruiken, horen noch voelen - maar het bestaat, en het wordt steeds groter.In principe blijft het voor altijd bestaan. Zolang de mensheid overleeft, en zolang die stroom en computers zal hebben, zal er internet zijn. Misschien verandert het ooit van naam, maar de idee erachter wordt nooit meer uit onze collectieve harde schijf verwijderd.

Het is net in die oneindigheid dat we contact maken met iets dat enkel en alleen aan het goddelijke kan worden toegeschreven.God toont zich slechts in zijn oneindigheid. Hij is oneindig goed, oneindig groot, zijn macht is oneindig, ja, Hij is zelfs oneindig.. in zijn oneindigheid!
Slacht dus samen met mij het gouden blogkalf. We smijten hem in het vuur,  
en de duivel hale hem!!

Wee je gebeente, jij ranzige dekstier, jij rufitg stuk rund,
want voorwaar, je was slechts een schijngod.

De echte god bevindt zich ook op het web.

Hij heeft een site,
en ja, 
zelfs een blog.

Waarom we bloggen: Sullivan en postmodernisme van langs achteren genomen (3)

Ik kom nog even terug op Andrew Sullivan,

om er daarna nooit meer over te spreken -

neen, hem zelfs niet meer te denken.

Dat beloof ik je.

Andrew Sullivan – zouden zijn vrienden hem Andy noemen? - benadrukt het gemeenschappelijke karakter van de blog, en hij heeft gelijk. Dat en niets anders vormt de kern van het bloggebeuren, het is zijn 'raison d'être' zo je wil. Hij gaat verder door te stellen dat de kwaliteit van wat er op de blog verschijnt ondermaats is. Dat ligt volgens hem aan de snelheid waarmee iets gepubliceerd wordt, en aan het feit dat niemand de tekst eerst naleest.

Hmm..

Sta mij toe me even specifiek tot jou te richten, Andrew. (Ik zal je tutoyeren en je met je voornaam aanspreken. Dat is veel minder afstandelijk. Mocht je dat niet graag hebben, mail me en ik pas de tekst aan. Beloofd.)

Op het eerste zicht lijk je daar een punt te hebben. Niettemin, enige nuance is hier op zijn plaats. De meeste bloggers die ik ken, hebben wel goed nagedacht over wat ze in hun blog schrijven. Wat er in hun blogs verschijnt, is vaak beter dan wat sommigen aan het papier durven toevertrouwen, zelfs nagelezen en al. Dat je er zelf voor kiest om werk van mindere kwaliteit – jouw woorden – op je blog te publiceren, dat is je volste recht. Maar projecteer dit niet op iedereen.

Je verwijt het bloggen dat het geen stabiele waarheid brengt. Volgens jou is het postmodernisme in hetzelfde bedje ziek.

Je was zat toen je dit schreef, Andrew.

Wel, je was misschien niet zat, maar hoe dan ook, je sloeg de bal mis. Stabiele waarheid – 'stable truth', een betere vertaling schiet mij nu niet te binnen – bestaat niet, er is enkel perspectief. Lacan heeft Kant van langs achteren genomen, zo schreef de Franse filosoof Gilles Deleuze ooit. Daarmee bedoelde hij dat Lacan de filosofie van Kant op Kant's filosofie toepaste. Dat moet je wat vreemd in de oren klinken vermoed ik, maar ik zal het verduidelijken met twee voorbeelden. Sta mij toe jou en het postmodernisme hier even van langs achteren te nemen.

Je schrijft in je blogs dat het bloggen geen stabiele waarheid levert. Daaruit volgt dat wat jij in je blog schrijft geen stabiele waarheid is. Zo ondergraaf je de stelling die je zelf poneert.

Ook het postmodernisme betoogt dat er geen 'stabiele' waarheid is. Alles is al gezegd, de grote verhalen hebben gefaald, er is geen absolute waarheid en alles is relatief. Laat ik het postmodernisme nu eens van langs achter....nee, doe jij het maar. Ik ben moe.

Ook het postmodernisme is een ideologie, Andrew.

De Waarheid - mét hoofdletter - bestaat niet.

Er is enkel perspectief