woensdag 22 december 2010

Casino

"Wij zouden graag samen met u uit een vliegtuig springen, meneer, maar helaas houden wij winterstop tot begin maart..."

....JAMMER, paraclub Moorsele!

Jammer.. Maar.. HELAAS!

Iets anders dan. Toeval of niet, maar een dag later word ik door X gebeld met de vraag of ik hem wil vergezellen naar het Brussels Casino. Een dik uur later staan we voor de deur. De portier - slash - buitenwipper perst er een glimlach uit. Ik zie hem denken dat hij ons aankan, mocht het tot een vuistgevecht komen.

X heeft al een lidkaart, de mijne moet nog gemaakt worden. Letterlijk, dat moet, want er zonder geraak je niet binnen. De vrouw aan de balie vraagt of ze mijn identiteitskaart mag zien. Dat mag. Ze neemt hem dankbaar in ontvangst en vraagt me waar ik mijn brood mee verdien. Ik twijfel even. Dan recht ik de rug, kijk haar recht in de ogen en antwoord: "Ik ben filosoof."
Ze staart me als was zij een koe en ik een trein. X komt niet meer bij.

We betreden de grote speelzaal. Ik zie een pianist aan een grote vleugelpiano rustig jazzstandards spelen terwijl wat verder een Aziaat keer op keer genaaid wordt door het roulettewiel. Chips van 100 euro vliegen over het speelbord. Hij lijkt zich te amuseren.

Wat verderop staan de slotsmachines. Hier vooral vergane glorie. Veertigjarige vrouwen die heel hard hun best doen. Veertigjarige mannen die er zich al lang bij neergelegd hebben. Aziaten ook, en redelijk wat zelfs. Best zielig eigenlijk, dit zootje.

Mijn oude vriend is echter naar hier gekomen om poker te spelen, en verdomd dat zullen we. De pokertafels bevinden zich boven, net achter het casinorestaurant. Ik speel even met het idee maar besluit uiteindelijk om toch niet mee te doen. Ik ben verslaafd geraakt aan zowat al waar ik ooit aan begonnen ben. De jaren hebben mij geleerd potentiële verslavingen te herkennen en er met een wijde boog rond te lopen. Bovendien heb ik er het geld niet voor.

X wordt een tafel toebedeeld. Hij begint goed. Ik zie hem grijnzend iemand naar huis spelen. X kijkt de onfortuinlijke aan en trekt de schouders op. "Niets aan te doen hé jongen." Ik moet er om lachen en voel wat een supporter voelt wanneer zijn ploeg scoort.

Een halfuur later verlaten we het casino - X moet een trein halen. Ik vraag hem of dat zwaar weegt, die 500 euro in zijn portefeuille. "Das gemakkelijk en rap verdiend hé," antwoordt hij, "jammer van dat kutvolk."

Geen opmerkingen:

Een reactie posten